Mustang Modellenoverzicht

Generatie 1 (1964 – 1973)

In april 1964 kwam de eerste generatie Mustang op de markt. Hij was niet aan te slepen, zo populair. Mensen verdrongen zich bij de Ford dealer. Lee Iacocca sprak de volgende woorden: "Als er op 17 april 1964 marsmannetjes waren geland in het centrum van New York, dan had niemand deze opgemerkt. Iedereen zat immers bij de Forddealer”. Op de eerste dag werden er 22.000 orders geplaatst en binnen vier maanden waren er reeds 100.000 verkocht.

De vroege Mustangs kenmerken zich door de lange neus en de korte achterzijde (Coca Cola Bottle Design). Daarom werd deze Ford "Pony Car" genoemd. De Mustang was aanvankelijk leverbaar in een convertible en een hardtop (coupé) model. In 1965 wordt er naast de coupé en convertible een sportieve fastback worden geïntroduceerd. Ook zijn er kleine technische aanpassingen ten opzichte van de 1964-modellen.

De drie achterlichten aan beide kanten zou jarenlang kenmerkend zijn voor de Mustang. De auto kostte in 1964 zonder opties $2368,00. Maar deze kon men bijbestellen, zoals verschillende interieurs en accessoires. Ford merkte dat de uitbreiding met allerlei verschillende opties een nieuwe marketing-hit was en de opties vonden gretig aftrek. In het eerste jaar werden er 418.000 Mustangs verkocht en de miljoenste in 1966.

De meeste veranderingen voor 1966 waren van cosmetische aard. De keuze in interieur-kleuren en interieur-stijlen nam toe tot 34 soorten, zodat de koper nog meer manieren had om "zijn" Mustang te personaliseren. Ook op de baan had de Mustang succes en zijn sportieve imago werd op de weg nog eens versterkt door de Shelby GT-350 Mustang van 1965 en (later) door de Mach 1.

Een interessant detail van de Mustang 1967 was de "Exterior Decor Group"; de motorkap met de twee naar achter gerichte luchthappers. Deze 1967 uitvoering was iets langer, de grille-opening was vergroot en de auto zag er daardoor agressiever uit. Ook de achterzijde kreeg een ander uiterlijk, het paneel dat nu halfrond naar binnen viel.

In 1968 kwamen er net als bij de eerste modellen een kleine wijziging qua uiterlijk met daarnaast speciale modellen zoals de GT/CS California Special. De 1967 en 1968 Mustangs kregen overigens allen een nieuw dashboard met twee grote meters en drie kleinere daarboven.

De Mustang werd volwassen. Tegen 1969 werd de Mustang groter en zwaarder. De nieuwe Mustangs waren bijna 4 inches langer. Een extra luxe model was de Grande met daarnaast de sportieve  Mach 1, de Boss 302 en de ultieme Boss 429.

De zeer exclusieve Boss 302 werd op de markt gebracht zodat Ford in de gelegenheid werd gesteld deze auto in de Trans-Am races te gebruiken. Volgens het Trans-Am reglement moest Ford duizend exemplaren aan het publiek verkopen voor deze auto aan de wedstrijd mocht deelnemen. Hetzelfde gold voor de Boss 429, deze reed op de NASCAR (National Association for Stock Car Automobile Racing).

Generatie 2 (1974 – 1978)

In de jaren 70 werd de Mustang steeds groter, waarbij de lengte met meer dan 30 cm was toegenomen ten opzichte van de eerste Mustang uit 1964. Als gevolg van torenhoge verzekeringspremies en benzineprijzen, en nieuwe emissieregels nam de vraag naar de grote benzine slurpende Mustang af. Dit terwijl kleinere sportieve wagens als de Toyota Celica en Mercury Capri steeds beter verkochten. Lee Iacocca pleitte om deze reden voor een kleinere en zuinigere tweede generatie Mustang.

In augustus 1973 werd de Mustang II gepresenteerd. Een verfijnde kleine Mustang met de keuze uit een coupe of hatchback versie. De beschikbare motoren waren een 2.3 liter viercilinder en een 2.8 liter V6. Een 5 liter V8 werd pas in 1975 een optie. Het interieur van de tweede generatie was veel hoogwaardiger afgewerkt en het geïsoleerde subframe garandeerde een comfortabele rit.

In het eerste jaar verkocht Ford bijna 390.000 stuks van de Mustang II, terwijl er van de 1973 Mustang maar 134.817 stuks verkocht werden. De slogan ‘The right car at the right time.’, die Ford gebruikte bleek volledig op zijn plaats. Met de verkoop van meer dan een miljoen stuks in vijf jaar is de Mustang II een van de best verkopende generaties ooit.

In 1976 werd het Stallion appearance group een optie. Een pakket wat bestond uit onder andere een zwarte grille, sierlijsten en een two-tone lak. Ook nieuw dit jaar was de Cobra II appearance package met onder andere een hood scoop, striping, spoilers, en louvers. Het Cobra II pakket was beschikbaar voor zowel de viercilinder, V6 als V8 Mustangs. 

In 1978 werd de King Cobra geïntroduceerd, met een beperkte oplage van 4,313 stuks. De King Cobra werd gekenmerkt door een grote voorspoiler, typerende striping en een groot Cobra logo op de motorkap. De King Cobra was in tegenstelling tot de Cobra II enkel te verkrijgen met een V8.

Generatie 3 (1979 – 1993)

In 1979 werd onder Phil Caldwell de derde generatie Mustang geïntroduceerd met een strakke vormgeving, duidelijk meer Europees gestyled. Verkopen liepen in de eerste jaren buitengewoon goed, zeker ook na de herintroductie van de convertible in 1983. Ook in Nederland werden ze goed verkocht, mede door het actieve dealerschap van de gebroeders Hessing in de Bilt.

Via diverse lichte faceliften is het derde model geëvalueerd tot het “aero”uitvoering van 1987 met de vijfliter met multipoint injectie en de gestroomlijnde neus. Ford slaagde erin om alle doelgroepen met dit model te blijven bedienen, de hardtop en de convertible waren stijlvolle verschijningen, en de fastback oogde racy, zeker in de GT uitvoering.  Het model ging zijn achtste productiejaar al in, maar ontpopte zich razendsnel als dé “tuningcar” van de jaren ’80 en ’90.

Mustangs domineerden de dragstrips en raceways in the USA, het was een lichte, gemakkelijk te modificeren en uiterst betaalbare auto in die jaren, reden dat er nu nog amper gave exemplaren te vinden zijn. Zoals de ’55-’57 Chevy’s jaren lang golden als de ultieme “hotrod streetcars”, zo zijn foxbodies alom gezien als allround instap- musclecars gedurende de eighties en nineties. Het model bleef vrijwel ongewijzigd tot 1993 in productie, een record in de Mustanggeschiedenis. Halverwege dit tijdperk liep de Mustang heritage evenwel ook vlak langs de afgrond. Rond 1985 zocht Ford wegen om in de zucht naar winstmaximalisatie, het Mustangconcept te paren aan een gezamenlijk project met Mazda -waar Ford aandeelhouder van was- door een “Maztang” voor te stellen met voorwielaandrijving.

Uiteindelijk werd door de protesten van honderdduizenden Mustang fans de Mustang gered. Het project met Mazda liep uit op het model Ford Probe, en een groep liefhebbers onder Ford mocht met een sterk verkleind budget een Mustang voor de jaren 90 gaan fabriceren als de Mustang 4.

Generatie 4 (1994 – 2004)

Pas in 1994, 30 jaar na de allereerste Mustang, werd het nieuwe model gepresenteerd: de vierde generatie. Dit model werd SN95 genoemd, naar het aangepaste fox-platform waar de auto op was gebouwd. Het model kenmerkte zich door ronde vormen, volgens de mode van die tijd. Er werd teruggegrepen naar de herkenbare elementen van de allereerste Mustangs, zoals het paardje in een grote grille, side scoops en driedelige achterlichten.

Het interieur werd ook bepaald door ronde vormen en was ontworpen als een dubbele cockpit. De bestuurder en de passagier zitten duidelijk gescheiden van elkaar. De SN95 was verkrijgbaar met een viertraps automaat met overdrive of een handgeschakelde vijfbak.

De SN95 Mustang was te koop als coupé en als cabriolet. Het standaardmodel was de 3.8 liter V6 met 145 pk, daarboven zat de GT met de bekende 5.0 V8 met 215pk. Voor de echte racers was er de SVT Cobra (de naam Shelby kon niet gebruikt worden omdat Carroll Shelby by Chrysler werkte) die door aanpassingen aan de V8 240pk produceerde. De Cobra’s kregen tegens een aangepaste motorkap en bumper. In 1995 verscheen de Mustang Cobra R met een 5.8 liter V8 die 300pk produceerde. Hier zijn er maar 250 van gebouwd.

Vanwege de populaire 5.0 liter V8 lieten ook de huis-tuners van Ford zich niet onberoerd: Saleen en Roush boden elk een aangepaste Mustang aan met meer pk’s en aangepaste looks. De aftermarket-onderdelen waren erg populair. Bijzonder was ook de Boss Mustang, gebouwd door Larry Shinoda, het brein achter de Boss Mustangs van 1969 en 1970.

De nieuwe Mustang werd enthousiast ontvangen en verkocht goed. Gedurende de hele jaren ’90 bleef de Mustang zijn grootste concurrent, de Camaro, ver voor in verkoopcijfers. Het waren kleurrijke jaren, wat ook terug te zien was in de kleuropties van de Mustang: felrood, schreeuwend geel of felblauw, alles was mogelijk.

Door toenemende milieu-eisen kon Ford niet meer vasthouden aan de oude 5.0 V8. Deze werd in 1996 dan ook vervangen door de modulaire 4.6 liter V8, die Ford al in andere modellen aanbood. Deze motor  produceerde eveneens 215pk, maar de Cobra met de 4.6 kreeg 305pk. Naast de nieuwe motor werden ook de achterlichten veranderd: de drie liggende strepen werden vervangen door drie staande strepen, die meer aan de oude Mustangs deed denken. Op deze wijzigingen na bleef de SN95 ongewijzigd tot 1998, al werd de V8 uiteindelijk getuned tot 225pk.

New Edge
Gedurende de jaren ’90 veranderde de mode en ook Ford deed hieraan mee: met de Focus, Ka en Cougar introduceerde Ford de New Edge stijl: een hoekiger ontwerp met scherpe lijnen. In 1999 introduceerde Ford de New Edge Mustang. In feite was dit nog steeds een SN95 Mustang, maar met een andere carrosserie. De daklijn was exact gelijk, maar de voor- en achterkant en de zijpanelen waren anders. De New Edge Mustang kenmerkt zich door vierkante koplampen en een meer agressieve uitstraling. Het interieur bleef ook grotendeels gelijk. Het rijgedrag werd verbeterd en ook werden de motoren krachtiger: de V6 had voortaan 190pk, tegen 260pk voor de GT. De Cobra ging naar 320pk.

Er kwamen verscheidene speciale edities van de New Edge Mustang: zo kreeg de Mustang in 1999 een speciale ‘35th anniversary’ badge. Een jaar later verscheen een nieuwe Cobra R: 385pk werden er uit het enorme 5.4 liter V8-blok geperst. Dit, in combinatie met sidepipes en een enorme spoiler achterop maakte het direct een icoon. Een ander icoon was de in 2001 verschenen Mustang Bullitt, een eerbetoon aan de film uit 1968. Deze Mustang was verkrijgbaar in Bullitt-donkergroen of zwart en viel op door het ontbreken van alle badges, speciale velgen en een aangepaste ophanging. Ook de motor werd gekieteld tot 270pk.

In 2003 bracht Ford een andere naam terug met de Mach 1. Net zoals de modellen met deze naam uit 1969 en 1970 had deze Mustang ook een speciale Shaker-hood, waarbij ram-air hoodscoop uit de motorkap stak. De 4.6 liter V8 werd voorzien van een supercharger, zodat deze 305pk produceerde. Daarnaast kreeg de 2003 Mach 1 speciale strepen, een chin spoiler en een speciale achterspoiler. Ford wilde er eigenlijk maar 6500 van bouwen, maar ze bleken zo populair dat er in 2003 en 2004 meer dan 10.000 van gemaakt zijn.

Dit was echter niet de meest opvallende Mustang van dit jaar: in 2003 lanceerde Ford ook de nieuwe Mustang Cobra, die de naam Terminator meedroeg. Deze naam had hij niet zomaar: door toevoeging van een Eaton supercharger bovenop de 4.6 liter V8, waarmee de Terminator 390pk kreeg, 70pk meer dan de vorige Cobra. Nog unieker was dat de Terminator onafhankelijke wielophanging achter kreeg: een unicum voor de Mustang. Pas in 2015 zou dit terugkomen op een productie-Mustang. De 2003-2004 Mustang Terminator is voor veel liefhebbers nog steeds de ‘holy grail’ onder de Mustangs: de auto waarbij Ford zichzelf helemaal liet gaan.

Generatie 5 (2005 – 2014)

In 2004 wordt de vijfde generatie Mustang als concept getoond op de 2004 North American International Autoshow. De code van deze auto is S-197. Deze vijfde generatie Mustang heeft een deel van de jaren zestig meegekregen en wordt erg goed ontvangen bij het publiek. Voor de 2005-2009 productiejaren is het basismodel een SOHC V6 4.0 liter met een vermogen van 210 PK (157 kW), de GT-versie heeft een aluminium SHOC V8 4.6 liter motor met een vermogen van 300 PK (224 kW). Alle basismodellen hebben standaard een 5-speed handgeschakelde versnellingsbak. Een automatische versnellingsbak is optioneel. Het 2005-model wordt gebouwd in de gloednieuwe Auto Allliance International (AAI) assembly plant in Flat Rock, Michigan.

In 2010 krijgt de Mustang een facelift en worden het uiterlijk en het interieur aangepast. Het basismodel blijft ongewijzigd, terwijl de GT motoren werden aangepast en een vermogen leverden van 315 PK (235 kW). Andere wijzigingen zijn het onderstel en de grootte van de wielen. In 2011 worden de motoren en transmissies gewijzigd: er vanaf dat moment een keuze tussen een 6-speed automatische of handgeschakelde bak. De V6-versie wordt gewijzigd naar een aluminium 3.72 Liter versie, die 18 kilogram lichter is dan zijn voorganger en 305 PK (27 kW) levert.  De motor van de GT-versie wordt aangepast naar een 5 liter-versie met 412 PK (307 kW). De Shelby GT500 5.4 supercharged V8-motor is gemaakt van aluminium en is 46 kilogram lichter dan de ijzeren versie uit de voorgaande jaren. Deze 5.4 levert 550 PK (410 KW).

In 2011 komt er een nieuwe versie, gebaseerd op de 1969 Boss 302. Deze gelimiteerde versie van 4000 stuks zijn uitgevoerd als geüpgraded versie die 444 PK (331kW) levert. Van de 4000 Bosses zijn de meeste in de standaardversie uitgevoerd, terwijl ongeveer 750 van dit model worden uitgevoerd als de Laguna Seca Edition, vernoemd naar het gelijknamige circuit in Californie (USA).

Generatie 6 (2015 – heden)